η απ-eκτη: ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΑΣ

ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ

ήταν οθωμανική πρακτική απαγωγής
νέων αγοριών, κυρίως χριστιανών,
από τα Βαλκάνια,
με σκοπό να τα αναθρέψουν ως στρατιώτες,
ή να τα χρησιμοποιήσουν για τη στελέχωση υπηρεσιών του σουλτάνου.
Λεγόταν και "παιδολόγι" ή "γενιτσαριά.

Το παιδομάζωμα άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά λίγο πριν το 1430.

Στρατολογούνταν νεαρά αγόρια
από χριστιανικές οικογένειες
του οθωμανικού κράτους,

τα οποία εξισλαμίζονταν και εκπαιδεύονταν

ώστε να στελεχώσουν διάφορες κρατικές υπηρεσίες.

Τα περισσότερα προοριζόταν
για τα τάγματα των γενίτσαρων,
ενώ άλλοι κατέληγαν να υπηρετούν
στο παλάτι του σουλτάνου.

Το όνομα Γενίτσαρος
είναι σύνθεση των τούρκικων λέξεων:

Γενί = νέος, Τσερί = στρατός,
δηλαδή νέος στρατός.

Αναφέρεται ως κατώτατη ηλικία
τα οκτώ έτη και ως ανώτατη τα είκοσι.

Συνέβαινε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάθε πέντε χρόνια
ή κατά άλλες εκτιμήσεις ετησίως.

Φιρμάνι των αρχών του 16ου αιώνα μαρτυρά πως εκείνη την εποχή ο αριθμός των παιδιών καθοριζόταν εκ των προτέρων
και ήταν "ένα αγόρι 14-18 ετών ανά 40 οικογένειες".

«Οι νέοι των απίστων
(που προορίζονται για γενίτσαροι)
έπρεπε να είναι καλλίμορφοι, αρτιμελείς
και προς πόλεμον κατάλληλοι...
Όταν κανείς αντιστεί εις την παράδοσιν τ
ων γενιτσάρων ν' απαγχονίζεται ευθύς
εις το κατώφλι της θύρας του...».

Αρχικά εφαρμοζόταν στα Βαλκάνια,
ενώ από τα τέλη του 15ου αι.
άρχισε να επεκτείνεται και στην ανατολή.

Πολλά παιδιά κατέληγαν σκλάβοι και πωλούνταν προς 25 άσπρα το καθένα σε Τούρκους γεωργούς.

Αυτά αν κατάγονταν από τη Ρούμελη στέλνονταν στην Ανατολή και αντίστροφα, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα φυγής.

ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ

Η πρακτική του παιδομαζώματος
δεν εφαρμοζόταν στην Κωνσταντινούπολη
ή σε άλλες μεγάλες πόλεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ούτε ακόμα

σε τέκνα τεχνιτών σε αγροτικές περιοχές. Εξαιρούνταν επίσης τα μοναχοπαίδια,
οι ορφανοί, οι σπανοί, οι κοντοί, οι ψηλοί, οι παντρεμένοι κ.ά.

Πολλοί γονείς
για να αποφύγουν το παιδομάζωμα, αρραβώνιαζαν και πάντρευαν τα παιδιά τους νεώτατα, σε ηλικία 8, 9 και 10 ετών.

Κατά τον Πόλεμο της Κρήτης (1645-1669)

η οθωμανική κυβέρνηση έστειλε
χιλιάδες γενιτσάρους στο νησί για να αντιμετωπίσει τα βενετικά στρατεύματα. Παράλληλα, πήρε και χιλιάδες ντόπιους νέους κάνοντάς τους γενίτσαρους.

Τον τουρκικό στρατό της Κρήτης αποτελούσαν δύο κυρίως τάξεις γενιτσάρων, οι αυτοκρατορικοί γενίτσαροι (kapu-kulu) και οι ντόπιοι γενίτσαροι, οι λεγόμενοι γερλήδες (yerli yeniceri).

Κάθε Γενίτσαρος κατατασσόταν σ’ έναν από τους ορντάδες (τάγματα) και ορκιζόταν
στο Ιερό Καζάνι του Ορντά.

Το καζάνι αυτό ήταν το καζάνι
όπου παρασκευαζόταν το φαγητό των Γενίτσαρων.

Κάθε ορντάς είχε ένα καζάνι.

Ό,τι συμβολίζει, σήμερα, η σημαία κάθε κράτους, συμβόλιζε για κάθε Γενίτσαρο το καζάνι του ορντά.